-
1 μάκαρ
μάκαρ [v. infr.], ᾰρος, ὁ, also [full] μάκαρς Alcm.10, 11; μάκαρ as fem., E.Hel. 375, Ba. 565, Ar.Av. 1722, Eub.104 (all lyr.), Orac. ap. D.S.8 Fr. 29, AP12.52 (Mel.), but usu. fem.Aμάκαιρα h.Ap.14
, Alcm.37, Sapph. 1.13, Pi.P.5.11, E.Alc. 1003 (lyr.), etc.; [dialect] Boeot.μάκηρα Corinn.Supp. 1.15
: with neut. Nouns in oblique cases,μακάρων ἐξ ἐτέων AP9.424
([place name] Duris);μακάρων τεκέων Nonn.D.21.263
. [ μᾰκᾱρ Archil.Supp.3.5, Sol.14, Diph.126.6 (mock-Epic), elsewh. μᾰκᾰρ Il.3.182, etc.]:— blessed, happy, prop. epith. of the gods, as opp. mortal men,πρός τε θεῶν μ. πρός τε θνητῶν ἀνθρώπων Il.1.339
: abs., μάκαρες the blessed ones,μακάρων μέγαν ὅρκον ὀμόσσαι Od.10.299
, cf. Hes.Op. 136, Sol.13.3, Pi.O.1.52, A.Supp. 1019 (lyr.);μ. χθόνιοι Id.Ch. 476
(lyr.);οὐράνιοι μ. E.HF 758
(lyr.); μ. ὀλίζονες lesser gods, Call.Jov.72.—In this sense always in pl., exc. in addressing single gods, as h.Hom.8.16, Sapph.l.c., Corinn.l.c., S.Ph. 400 (lyr.), etc.: freq. in Inscrr.,μ. Παιάν IG14.1015
; μάκαιρα, of Persephone, ib.12(5).229 ([place name] Paros).II of men, blest, fortunate,ὦ μάκαρ Ἀτρεΐδη Il.3.182
, cf. 24.377, Thgn.1013, Pi.P.4.59, etc.; μάκαιρα Θήβα, ἑστία, etc., Id.I.7(6).1, P.5.11, etc.; esp. wealthy,ἀνδρὸς μάκαρος κατ' ἄρουραν Il.11.68
, cf. Od.1.217.III esp. μάκαρες, οἱ, the blessed dead,μ. θνητοῖς καλέονται Hes.Op. 141
; μακάρων νῆσοι the Islands of the Blest, ib. 171; of an oasis in the African desert, Hdt.3.26: sg.,μ. νᾶσος Pi.O.2.71
; , cf. Grg. 523b, R. 519c, al.—This sense does not occur in Hom., and is the only usage found in Prose, μακάριος being the common form.IV [comp] Sup.μακάρτατος Od.6.158
, 11.483, S.Fr. 410; μακάρων μακάρτατε, of Zeus, A.Supp. 524 (lyr.). -
2 μάκαρ
μάκαρ, αρος, ὁ, auch ἡ, Eur. Bacch. 565, Ar. Av. 1722, wie Eubul. bei Ath. XV, 679 b; vgl. Mein. com. III p. 251; bei Sp. auch mit neutr., vgl. Lob. par. 208 (nach Arist. eth. 7, 11 von χαίρω, eigtl. »freudig«; Andere leiten es von μακρός ab, so daß eigtl. die Götter, die Hohen, so hießen), – selig, glückselig, eigtl. von den Göttern, die bei Hom. u. Hes. oft μάκαρες ϑεοί heißen, im Ggstz der Menschen, πρός τε ϑεῶν μακάρων πρός τε ϑνητῶν ἀνϑρώπων, Il. 1, 339, öfter; auch absolut, οἱ μάκαρες, die Seligen, die Götter, Od. 10, 299; Hes. O. 551 u. sonst im plur.; der sing. in Anreden an einzelne Götter, H. h. 7, 10. 21, 7; μάκαρες ἐν Ὀλύμπῳ, Pind. frg. 58, Κρονίδαι μάκαρες, P. 5, 118; so auch Tragg., wie Aesch. Prom. 96. 169 Ag. 1309; Soph. Phil. 398 u. sonst. – Uebertr. von Menschen, den höchsten Grad menschlicher Glückseligkeit bezeichnend, ὦ μάκαρ Ἀτρείδη, Il. 3, 182, neben ὀλβιόδαιμον, μακάρων δ' ἔξεσσι τοκήων, 24, 377; bes. wohlhabend, reich, ἀνδρὸς μάκαρος κατ' ἄρουραν, 11, 68, vgl. Od. 1, 217; superl., μακάρτατος ἔξοχον ἄλλων, 6, 158, vgl. 11, 483, wo er für den comp. steht; – Pind. ἄνδρες, P. 10, 46, μακάρων ἀγοραί, I. 7, 26; μάκαρι σὺν τύχᾳ, Ar. Av. 1722. – Bes. heißen aber so die Verstorbenen, die auch wir in höherer Beziehung die Seligen nennen, μάκαρες ϑνητοί, Hes. O. 143. Aber zunächst werden nicht alle Gestorbenen damit bezeichnet, denn auf den μακάρων νῆσοι, den Inseln der Seligen, die von den Alten an den Westrand der Erde in den Oceanus verlegt wurden, sind nur die im Kampf gefallenen Heroen, die Halbgötter des vierten Menschengeschlechtes, die dort ein sorgenloses Leben genießen. S. nom. pr. Bei Sp. aber wie in der Anth. wird es allgemeine Bezeichnung der Verstorbenen. S. auch μακάριος, μακαρίτης. – Compar. μακάρτερος u. superl. μακάρτατος, Od. 6, 158. 11, 483; ἄναξ ἀνάκτων, μακάρων μακάρτατε, Aesch. Suppl. 519.
-
3 μοιρη-γενής
μοιρη-γενής, ές, zum Glück geboren, von der Parce bei der Geburt begünstigt, Glückskind, ὦ μάκαρ Ἀτρείδη, μοιρηγενές, ὀλβιόδαιμον, Il. 3, 182.
-
4 ῥοπαλίκός
ῥοπαλίκός, wie eine Keule, die nach oben immer dicker wird; daher versus rhopalicus, ein Vers, in welchem jedes Wort um eine Sylbe länger als das voranstehende ist, wie Il. 3, 182, ὦ μάκαρ Ἀτρείδη, μοιρηγενές, ὀλβιόδαιμον, u. rem tibi confeci, doctissime, dulcisonoram, Servius Centimetr. p. 1826.
-
5 ροπαλικος
3булавовидный, утолщающийся к концуστίχος ῥ. — булавовидный стих (в котором каждое слово на один слог длиннее предыдущего, напр. ὦ μάκαρ΄ Ἀτρείδη, μοιρηγενές, ὀλβιόδαιμον Hom.)
См. также в других словарях:
Ропалический стих — (от греч. ρόπαλον палица) термин неолатинской версификации: стих, в котором первое слово односложное, второе двусложное и т. д. до конца, так что стих к концу подобно палице утолщается, откуда и название. Например: Rem tibi concessi, doctissime,… … Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона
RHOPALICI Versus — dicti a Graeca voce ῥοπαλὸν, clava, quam massucam Galli vocant, a monosyllabo incipiunt, quod est veluti caput massucae. Ut in hoc versu, Spes Deus aeternae est stationis conciliator. Et apud Homer. Il. γ. v. 182. Ω᾿ μάκαρ Ἀτρείδη μοιρηγενὲς… … Hofmann J. Lexicon universale
μοιρηγενής — μοιρηγενής, ές (Α) (επικ. τ.) αυτός που ευνοήθηκε από τη μοίρα κατά τη γέννηση, ο γεννημένος ευτυχής, καλότυχος («ὦ μάκαρ Ἀτρείδη, μοιρηγενές, ὀλβιόδαιμον», Ομ. Ιλ.). [ΕΤΥΜΟΛ. < μοῖρα + γενής (< γένος). Το η οφείλεται σε μετρικοὺς λόγους] … Dictionary of Greek
ολβιοδαίμων — ὀλβιοδαίμων, όνος, ὁ, ἡ (Α) αυτός που έχει καλή τύχη από τον θεό, ευτυχισμένος, καλότυχος («ὦ μάκαρ Ἀτρεΐδη, μοιρηγενές, ὀλβιόδαιμον», Ομ. Ιλ.). [ΕΤΥΜΟΛ. < ὄλβιος «ευδαίμων, ευτυχισμένος» + δαίμων (πρβλ. κακο δαίμων)] … Dictionary of Greek
ροπαλικός — ή, όν, Α [ῥόπαλον] φρ. «ῥοπαλικὸς στίχος» στίχος τού οποίου κάθε λέξη είναι κατά μια συλλαβή μεγαλύτερη από την προηγούμενη («ὦ μάκαρ Ἀτρείδη, μοιριγενές, ὀλβιόδαιμον», Ομ. Ιλ.) … Dictionary of Greek
